म छलाङ मारिरहदा
तिमी बगेनौ दु:ख ले
बिमोचित चोटहरु बोकेर
म पौडीरहदा
कहिल्यै धाप मारेनौ मेरा आर्तनादहरुमा
केवल चिहाइरह्यौ किनारा बाट
कहिले म डुबेको
कहिले म तैरिएको
हो,
शायद पहिरोको बुटयान थिए म
पुरिय तिम्रो समिप मा
तर मुस्कुराइरहनु तिमी
यो पहाड पारीको
त्यो हिमाल झै ।।
कवियत्री
सन्जना खड्का
काठमाडौं नेपाल
हाल जेनेभा स्विजरल्यान्ड ।
आशुँका छालहरु संग । नेपाली कविता । सन्जना खड्का ।
भिजेको सिरानी छ
ReplyDeleteमृत्युसैयाको निन्द्रा छ
सम्सान घाट्को बास छ
कबाबमा आसु मिसिएको गास छ
एउटा छैन
धेरै छ यहाँ
आसु पिएर् लुटिएको मन छ
बेअस्तितोले लुटेयको छ
आफ्नैले भुटेके आत्मा छ
बसाई सरेको छाया छ
खुशीले छाल् हानेको छ
भाग्गे र देप्तासँग मुद्दा परेको छ
लुटेको जिउदो शरीर छ