****** प्रेम ! *****

तिमीले पूर्णिमाको चहकिलो जून दिएकी थियौ

मैले नै घनिभूत अँध्यारो औंशीमा परिणत गरिदिएँ

बसन्ती बागको फूल झैं ढकमक्क फुलेकी थियौ तिमी

मैले नै त्यो सुन्दर बागलाई उजाड र उराठ पारिदियें 

यौटा विसाल र स्वच्छ आकाश दिएकी थियौ तिमीले

तर मैले नै जर्जर र क्रुर कालो बादल भएर ढाकिदिएँ

सुन्दर र हराभरा धर्ति नै मेरोलागि अर्पण गरेकी थियौ

मैले नै कहालीलाग्दो मरुभूमिमा परिणत गरिदिएँ

चौतर्फी सुबासना फैलाउने मीठो चाहना थियो तिम्रो

तर मैले नै त्यसलाई नमीठो र दुर्गन्धित पारिदियें

मनभित्र सुन्दर सपनाहरु संगालेकी थियौ तिमीले

ती सबै सपनाहरुलाई मैले नै चकनाचूर पारिदियें

अबत तिम्रो र मेरो दूरी निकै नै झाँगिइसकेको छ

कहिल्यै मिल्न नसक्ने नदीका दुइ किनारा भएका छौं

न त तिमीले नै सम्झने कोशिश गर्यौ त्यो अतीतलाई

न मैले कहिल्यै भने "तिमी गलतफहमिको शिकार भएकी हौ

शायद यो समर्पण थियो अथवा केवल प्राप्तिको चाहना ?

अथवा यो मेरो शैशव कालको निरीहता या अबोधता थियो ?

जे भए पनि यो सागर झैं गहिरो,पवित्र र निर्मल थियो

जीवनमा कहिल्यै निको नहुनेगरि लागेको यौटा घाउ थियो

 

रचनाकार

कोमल भट्ट

काठमाडौँ नेपाल हाल न्युर्योक