एकदिन उधोगपति र कविको भेट भएछ। उधोगपतिले कविलाई भनेछ -आ!कविजी के चाहिँदा नचाहिँदा कुरा लेखेर जीवन खेर फाल्नु हुन्छ?बरु त्यो एउटा कोठामा झोक्र्याएर बस्ने समय कुनै उधोग धन्दामा लगाउनु भएको भए यिनताका मालामल भैसक्नुहुथ्यो। यी तपाईका कविता न कसैले पढ्छन् । न कसैले मन पराउछन्। बेकारमा समयको बर्वादी।
कवि गम्भीर मुद्रामा बोलेछन्-उधोगपतिजी मान्छेले जे जान्दछ त्यहीं बोल्दछ। तपाईका कुरा पनि खराब हुन् भन्दिन म। तर जव एउटा मान्छे आदतले मजबुर बन्छ, तव ऊ कसैले भनेको सुन्दैन। घाटा नाफाको मूल्याङकन नगरि एकहोरो आफ्नै सुरमा लागिरहन्छ।म मैले लेखेका शब्द सबैले मन पराउनै पर्छ भन्दिन। यति सोच्छु-मैले लेखेका कुरा दिनमा एकै जनाले पढे भने पनि वर्षमा ३६५/जनाले पढ्नेछन्। कवि आभव ओढ्छ। अभाव ओछ्याउछ। अभाव पिउँछ। तर उसका कविता कसैले पढ्दैनन् भनेर लेख्न छोड्दैन।
कविका कुरा सुनेर उधोगपति यस्ता पागलसँग के बोल्नु ? भन्दै अर्कोतिर फर्कियो।
कवि उधोगपतिको व्यवहार देखेर मुसुक्क मुस्कुराए।
कथाकार
गीता थापा “दोषी”
