मनु दिदीका केही मुक्तकहरु ।

फूल सम्झे फूल हुन्छ, काँडा सम्झे काँडा

सम्झिरहे नजिक हुन्छ, बिर्सिगए टाढा

भित्री मनको आँखा खोली संसार हेर्यो भने

कोही हुन्न शत्रु यहाँ, सबै मित्र बन्छ गाढा

आधा दिन छ यहाँ आधा रात छ जिन्दगीमा

सबको आधा हाँसो-खुसी,धेरै घात छ जिन्दगीमा

हातमुख जोर्न बन्दकीमा थुनिएका रहरहरु

मुक्त भइ भन्न बाँकी धेरै बात छ जिन्दगीमा

आज मलाई सैलुंङ्गेको डाँडा याद आयो

पात्ले वनको कटुसैको काँडा याद आयो

परदेशमा कहाँ पाउनु ? घरदेशको स्वाद

गुन्द्रुक-ढिडो, सिल्भरको भाँडा याद आयो

धेरैका धेरै सपनाहरु डुब्दोछन् साँझको घामसंगै

आवाजहरु हराउँछन् यतै गुमनामका लामसंगै

न्याय कसलाई माग्नु खै ?यहाँ त कानुन साटिन्छ

पाउने-पठाउनेको नाम नलेखिएको साधाखामसंगै

माटोको निम्ति माटोमै ढुंगा भएर बाँच्छु

शितले कक्रेको केराको बुंगा भएर बाँच्छु

मान्छे जन्मेकै दु:ख टेक्न हो भने अब

काँडामाथिको गुलाफ-थुंगा भएर बाँच्छु

रचनाकार
मनु लोहोरुङ राई
सितलपाटी - ६, संखुवासभा
हाल : - न्युयोर्क